Лінуць дожджык памыкаўся,
Вецер ліст сухі ганяў;
Нешчаслівы дзень прыдаўся:
Волю я ў той дзень хаваў.
Сам я йшоў бядзе у рукі,
Сам я вольнасць сваю нёс
Ў гэты суд балота, мукі,
У гэту багну гора, слёз;
Ў суд, дзе праўда ўжо спрадвеку
Папіхаецца нагой,
Дзе прастор вялікі здзеку
Над бяздольнасцю людской.
Я дабра не спадзяваўся,
Я там праўды не чакаў...
Нешчаслівы дзень прыдаўся:
Ў той дзень волю пахаваў.
15/ІХ 1909