Наракаюць і смуткуюць
Дзве сястрыцы, дзве пуцінкі,
Што ў палях адны пустуюць,
Што іх глухнуць каляінкі:
«Конік возу тут не цягне,
І не ходзяць больш тут людзі,
Ці то леглі мы на багне?
Хто ж нам сон-спакой абудзіць?
Нам тут сцішна і журботна:
Мы адны тут, бы ў пустыні.
Зелле сцеле нам палотны,
Забіваюць нас палыны.
Дык нашто ж, нашто было нам
Тут лажыцца, вывівацца
Ды імклівым бегам-гонам
З белым светам спазнавацца?
Хто ж нас кінуў тут на полі?
Чаму ж нам закрыты далі?
Каб мы зналі, мы б ніколі
Тут слядоў сваіх не клалі!»
Так гаруюць, так смуткуюць
Дзве сястрыцы, дзве пуцінкі,
Што ў палях адны пустуюць,
Што іх глухнуць каляінкі.
І пачуў іх жальбу вецер,
Што праходзіў тут на полі,
І гаворыць ім – «Маўчыце:
Вы –– след цьмяны чужой волі».
25/VII 1913