Зашумеў на лад суровы
Вольны вецер, сонца сын,
З родных ніў, з палёў, з дубровы
Шмат нясе ён мне навін.
А навіны невясёлы:
Паліць вораг нашы сёлы,
Топча нівы, сенажаці,
Няма літасці к дзіцяці,
Ні к жанчыне, ні к старому,
Забірае скарбы з дому,
Ненаедны, злы і люты,
Чыніць здзекі і пакуты.
Нелюдзь, вырадак шалёны
Кроўю піша цьмы законы
Для няволі, гора, згубы.
Звер нямецкі шчэрыць зубы.
Ды прыціх мой родны вецер,
Шэпча мне, змяніўшы тон:
«Не сумуй, браток: як смецце,
Вольны люд змяце палон.
Не сагнуў ён спіны, шыі,
Зброю ў рукі ўзяў ізноў,
На дарогі баявыя
Ён павёў сваіх сыноў.
Росіць вораг кроўю чорнай
Багуны і верасы,
І гамоняць непакорна
Беларускія лясы.
Не зламаць народнай сілы
Дзікім ордам у баю,
А я ім на іх магілах
Марш хаўтурны прапяю».
25/VII 1941