Я не ведаю, дружа мой Янка,
Што сказаць табе сёння.
Прамільгнулі гады, як маланка,
У парнаскай пагоні.
Было многа дарог і прыгодаў
І спатканняў пад чарку...
Пастрыножыць бы вас, збегі-годы,
Паскідаць бы вас з карку.
А ярлык мець «старых» нецікава,
Няхай Бог яго крые.
Не міла табе нават і слава,
Калі скажуць — «старыя».
Ды «старымі» завуць нас па злобе,
Ёсць на гэта прычыны, —
Каб нас проста, як кажуць, угробіць.
А за што? З-за жанчыны.
Яшчэ раз гэта слова пачую, —
Ведай, друг мой Гарацый:
На ўвесь свет свой пратэст пракрычу я,
Заяўлю ў Лігу Нацый.
А ты, Янка, пішы, брат, і крышка,
Старасць тут недарэчы.
Юнаком ідзі ўгору, брацішка,
Разгарні свае плечы.
Не зважай на блазноў на бязвусых:
Зубаскальства іх — плесень.
Завінешся — напішаш два стусы
Ды якіх яшчэ песень!
Дык няхай жа жывуць твае песні
У прыгожых узорах,
І мы выпʼем за гэта, хоць трэснем:
Хто не выпʼе — той вораг.
27/V 1935