Наракала крапіва
На свой лёс пякучы.
І сказала ёй трава:
«Кветкай будзь пахучай.
І расці ты расцвятай
На радасць стварэнням,
У тым ліку і мне ззяй
Сонечным праменнем!»
Ускіпела крапіва,
Гневу сыпле пырскі.
– «Не хадзі ка мне, трава,
Чуеш, а ні блізка!» –
На траве халодны пот,
Стан яна прыгнула
І усю ночку напралёт
З крыўды не заснула.
Адкажы, Алеся, мне,
Слоў збяры абрыўкі:
Ці ёсць рацыя, ці не
У словах крапіўкі?
Ноч,
11-12/VII 1946