Па-над лесам крумкач кружыць —
Ён аб корме больш не тужыць.
— Крум! крум! — родных кліча.
З цёмных дзебраў, з поля, з гаю
Чарнакрылых склікаў зграю.
— Крум! крум! ёсць здабыча.
Паляцелі чорнай хмарай
Над узлескам, над імшарай.
— Крум! крум! тут спажыва.
Селі чынна ды ўсёй купай.
Дзе ні глянуць — трупы, трупы.
— Крум! крум! проста дзіва.
Мох зялёны, верас ніцы
Густа ўкрылі чужаніцы.
— Крум! крум! то — салдаты.
Распрасцёрты рукі крыжам, —
Аман тут фашыстам рыжым!
— Крум! крум! пір багаты.
Леглі ворагі ўпавалку.
Рвуць іх цела па кавалку.
— Крум! крум! дай ваякаў!
Расклявалі шчокі, вочы,
Рэшту чэрві іх паточаць.
— Крум! крум! Гітлер, дзякуй!
Так лятаюць, так жыруюць
І яшчэ спажыву чуюць.
— Крум! крум! — Знаюць цвёрда:
Зазімуюць на начлезе
На марозе і на снезе
— Крум! крум! — катаў орды.
Крумкачам яды нямала,
Бо не ўсіх зямля пабрала.
— Крум! крум! чуйце, людзі:
На сканчэнне для закускі
Каравай нам будзе прускі,
— Кар! кар! — Гітлер будзе!
15/ХІ 1941