Позні час ужо, друг дарагі.
Зоры ў небе гараць. Я гадаю,
Сэрца поўна імжы і тугі...
Дзе ж пралеглі твае берагі?
Па якому праведзены краю?
Час праходзіць, а вестак няма,
І не піша мне друг мой нічога...
Я хаджу ды пытаю пісьма,
Ды чакаю яго надарма,
І на сэрцы журба і трывога.
І мне ўспомніўся дуб лугавы,
А пад дубам — красуня-крыніца.
Апусціў дуб шацёр векавы,
Каб у ценю зялёнай ліствы
Красавала яго чараўніца.
А крынічка, жывая вада,
Дубу-«другу» карэнні падмыла...
Засыхае дуб. Чуе дуб — бяда!..
Эх, крынічка, не маеш стыда,
І навошта ты дуб засушыла?
29/VII 1943