Ціха, глуха ў лесе,
Хоць бы гук адзін.
Скупа свеціць месяц
У акне галін.
Злегла нерухома
Цемра на камлі.
Што ў ёй — невядома,
Ты ж, брат, не драмлі!
Сцішыўся сурова
Лес, як немы склеп,
І нідзе — ні слова,
І ніхто — ні шэп!
Толькі ў дзебрах дзікіх,
Нібы голас змоў,
Чуеш свісты-склікі
Пугачоў і соў.
Ой, ды сцеражыся
Ты, ліхі чужак:
І ў зялёных высях
Падае́ ліст знак.
Не, не спіць, не дрэмле
Старажытны бор:
Ён вартуе землі,
Даўні свой прастор;
З-пад камлёў замшэлых,
З-пад балот, палян
Сочыць вокам смелых,
Грозных партызан.
І не будзе жалю
Для чужацкіх зграй,
Што крывавай хваляй
Заліваюць край.
Шмат касцей злажыла
Не адна тут раць,
І фашысцкай жыле —
Не, не панаваць!
Дык служыце ж людзям,
Родныя бары:
Мы былі і будзем
Тут гаспадары.
8/Х 1941