Далёка мы ад роднае зямлі,
Над намі неба высіцца другое,
А дожджыка, хоць як тут ні малі,
Ён не спадзе крыштальнаю слязою.
Разлучаны мы з берагам сваім,
З укладам прошлых дзён, з народам нашым.
На захад свой, як сіраты, глядзім
І пʼём разлукі горыч поўнай чашай.
Кароткі час, а колькі ў ім падзей —
Не злічыш іх і не акінеш вокам!
А сэрца з кожным днём заве мацней
К разбураным сядзібам і валокам.
Я ведаю — прытулку там няма:
Зямля і край знявечаны без жалю.
Гаруе люд. Фашысцкая чума
Крывавыя прыбіла там скрыжалі.
Шмат страчана, разгублена сяброў,
І дзе наш сын — не ведаем нічога,
Не ведаем, ці жыў ён, ці здароў,
Куды яго скірована дарога.
Ох, родны мой! Без часу выбіт ты
З юначае шчаслівае пуціны,
Праклят жа будзь, пасланнік ліхаты,
Спустошыўшы зямлю мае айчыны!
Напружана плывуць за днямі дні,
Нявідна ткуць нязнаную быліну.
Ці ўбачым мы прыветныя агні
І мірную ўваскросшую краіну?
Мой верны друг! Прайшлі мы крок у крок
Крывых дарог-пуцін ужо нямала.
Канчаецца наш шлях, наш вечар недалёк,
І ноч нам тчэ густое пакрывала.
На схіле дзён я мару аб адным:
Ўзысці з табой на нашы гоні, долы,
Зямлі сваёй усім нутром зямным
Паклон аддаць, схіліўшы нізка чола.
19/VII 1942