Ён. Яна. Іх свет не месціць,
Іх каханне грэе, песціць,
Тчэ ружовае жыццё
І наводзіць забыццё.
Яна сёння будзе ў садзе.
Ёю ён ўвесь дзень жыве.
Вось надзеў ён галіфэ
І не йдзе — скарэй, плыве,—
Сам з сабою ў добрым ладзе.
Па Савецкай ідзе шпарка.
Вось спускаецца з гары.
Хоць не густа, хоць не ярка,
Але свецяць ліхтары.
Ён ступае праз правалы,
Што пабілі тратуар,
Лае брук той заняпалы,
Хоць сам чуць не камісар.
Ды за дошку зачапіўся,
Зірк — абцас далоў зваліўся,
І каб чуць — пабіў бы нос...
Эх, камхоз, камхоз, камхоз!
Вось і сад.
Тут пэндзаль патрэбен шырокі
І здольная трэба рука,
Каб выявіць сад мнагавокі
Здольным пяром мастака.
Мільгаюць галоўкі, як макі
На лёганькіх крыллях вятроў,
Шнуруюць кахання ваякі,
Як стада цыбатых буслоў;
Тут шэпты і моцныя словы
У гоман зліліся адзін,
І думаюць думкі галовы
Пра загс, рытуал акцябрын.
Заціхне ж, як поўнач тут зляжа,
Гэтае мора хвастоў,
А рэшту хай той вам даскажа,
Хто ведае тайны кустоў.
Ён глядзіць, яе шукае.
А чаму яе няма?
Дзе прычына і якая?
Абяцалася ж сама!
Разоў сем тут абмыляўся,
Злосцю зрок яго заслаўся.
Зірк — яна.
Ды не адна!
Сядзіць з кімся радам, шчыльна,
На яго глядзіць прыхільна,
На другога, на таго,
І галоўку прыхіліла.
Ярасць хлопца ахваціла —
Так зняважыла яго!
Кроў забіла маладая.
Ён тут доўга не гадае —
Шусь з дарожкі ды на іх!
Крок ступіў ды ў гэты міг
У гной нейкі праваліўся
І знячэўку паваліўся —
Смецце, бруд такі, што фэ!
Ён падняўся, азірнуўся
Ды павольна пацягнуўся
Мыць у Свіслач галіфэ.
Трудна тлумачыць вас, лёсы людскія,
Камхозаву дзейнасць таксама.
Каб гэтага бруду сюды не навезлі,
Магла бы тут вынікнуць драма.
[1924]