epub
 
падключыць
слоўнікі

Якуб Колас

Мара

Шоў дарожны адзінока.

Поле голае шырока

Гладдзю роўнаю лягло.

 

Ні дзярэўцаў, ні кусточка,

Апроч жоўтага пясочка,

Нічагутка не было.

 

Сонца варам аблівала

І без жалю апаляла

Грудзі цвёрдыя зямлі.

 

Уміраў бядак ад смагі,

А па твары поту рагі

За каўнер яму цяклі.

 

Пуста, ціха і маркотна...

Кідаў вочы ён гаротна,

Ці не блісне дзе вада.

 

За далёкай сіняй гранню

Мільгатнула гожай зданню

Пышных рослін чарада.

 

Падарожны ажывіўся,

Бляск надзеі засвяціўся

Ў яго стомленых вачах.

 

І цвярдзей ступаюць ногі,

Цяжкасць труднае дарогі,

Спёка, вар яму не страх.

 

А дзярэўцы ўсё здалёка

Так і вабяць яго вока,

У цянёк яго завуць.

 

Падарожнаму здаецца,

Што крыніца там ліецца,

Хвалі ў радасці пяюць.

 

Вось бліжэй, бліжэй расліны.

Купы лозак і каліны

Акружаюць беражок,

 

А з зялёненькіх галінак,

З розных красак і травінак

Гожы сплецены вянок.

 

Скрозь лісточкі і галінкі

Ўлонне ямы-азярынкі

Срэбрам ззяе-аддае.

 

Падыходзіць падарожны

І на бераг на мурожны

Прагна воду дастае.

 

Ды адскочыў, небарака:

Там шыпяць, кішаць вужакі,

Твань прасмердлая і бруд!

 

Усміхнуўся горка-крыва,

Адышоўся, стаў маўкліва —

Чый жа злы такі прысуд?

 

Галавой панік дарожны.

Жар паўднёвы, жар бязбожны

Горай стаў яго спякаць.

 

Тая ж трудная дарога

Між пяскоў ідзе убога,

Тая ж вымершая гладзь!

 

30/ХІІ 1910


30.12.1910

Тэкст падаецца паводле выдання: Колас, Я. Збор твораў: у 20 т. Т. 1: Вершы, 1898―1910