У мужыка была кадушка
Як на дзіва,
Служыла доўга, справядліва.
Прыйшла пара – згніла старушка:
Абруч рассохся, дно струхлела, –
Пакою, мусіць, захацела.
Мужык яе не шанаваў:
Яна ляжала,
Дзе папала,
І дождж не раз яе змываў.
А клёпкі шчэ былі здаровы:
Уставіць дно, абруч даць новы –
Клёпкі зноў служыць гатовы.
І кажуць клёпкі мужыку:
– Хадзяін, помніш службу нашу?
Ў кадушкі сыпаў ты муку,
Ссыпаў авёс, муку на кашу...
Знімі ты з нас абруч трухлявы,
І дно устаў ты нам другое,
І выкінь к чорту круг дзіравы!
– Ды гэта бунт, ці што такое?!
Катора з вас тут зразумнела?
Абруч з іх зняць! Не ваша дзела!
Ды чорт вас потым пасартуе!
(Што больш крычыць, дык больш сярдуе).
Кадушку сам мужык стаў ладзіць.
Узяў сякеру, клін дубовы,
Прынёс абруч ён, праўда, новы –
На абруч – абруч ён садзіць,
Каб потым дно дастаць смялей.
Абруч узгоніць – дна не выне,
Дно дастане – абруч скіне.
Ну, як мыш, ўпацеў Андрэй!
– Хадзяін! – клёпкі моляць.
– Клікні бондара сюды;
Годзе нас ты ўжо няволіць –
Бʼеш абухам не туды.
Прыйшоў і бондар, смела ўзяўся...
– Памалу, рыла! Як ты бʼеш?
Мужык на двор весь раскрычаўся:
– Нашто абруч ты дастаеш?!
І давай яны сварыцца.
Майстра вон прагнаў мужык.
Зноў давай ён сам трудзіцца –
К рабоце, блага, ён прывык.
Работа простая, здаецца,
А мужык над ёю бʼецца.
Красавік, 1907