Ці помніце мяне, ці не, –
Не ведаю, Святлана.
Адно вядома: аб Вясне
Ўздыхну не раз упатайне,
Бо песня адспявана.
Вандроўныя мы хвалі дзве,
Што стрэліся ў патоку,
Ды кожная адно плыве,
Пакуль не згубіцца ў траве,
Прыбіўшыся ў затоку.
Пазнаў я мукі, боль і сум
Бясплоднага спаткання
Астыў, улёгся хмельны шум,
І дзесь крумкач крычыць: крум-крум!
То – песня пахавання.
13/IV 1946