Ляжу пакорна бы ў жалобе,
Але спытаць на добры лад:
Вось скажам, лёгкія ў хваробе
За што ж пакуту церпіць зад?
Завошта шпрыц узяўшы востры,
З азадка робяць рэшато?
Скажыце, міленькія сёстры,
Навошта здзек такі? за што?
І так даўней яшчэ бывала:
Нашкодзіць часам злы язык,
А з зада сцягнуць пакрывала,
І кару зносіць зад-мужык,
Азадак, бедны ты азадак!
Не стогнеш ты, не маеш слёз.
На свеце ўжо такі парадак,
Тваё такое шчасце, лёс.
2/І 1956