Шэпчуць згодна каласінкі,
Гойдаюцца нівы,
Ходзіць гоман між збажынкі,
Мілы і шчаслівы.
Колькі шуму ў нашым збожжы,
Спеву і гаворкі!
Як вы мілы, як прыгожы,
Родныя пагоркі!
Як старанна заараны,
Поле, твае скаты!
Межы кветкамі убраны
Пышна і багата.
Над жытамі песні льюцца,
Толькі сонца ўстане.
Люба глянуць, азірнуцца,
Стаўшы на кургане.
Па краях палёў шырокіх
Цёмны лес сінее.
Колькі ў полі адзінокіх
Грушак зелянее!
Там, пад наміткай туманаў,
Відзен гай сасновы,
Што прабег паўзверх курганаў,
Як дзявочы бровы...
Шэпчуць нівы ў полі згодна,
Гнуцца каласамі.
Ой ты, поле! Гай ты родны!
Толькі ж я не з вамі.
Толькі ў думках я вас бачу,
Шум здалёку чую.
Я без вас тут годы трачу
І па вас гарую.
18/ІІІ 1910