epub
 
падключыць
слоўнікі

Якуб Колас

На расстанні

Апошні разочак з-за хмар вадзяністых

Сонца зірнула прыветным лучом,

Сагрэла галоўкі дзярэўцаў бязлістых,

Дол асвяціла, наліты дажджом.

 

Ціха, так ціха, што выказаць трудна!

Нават учуеш, як лісцік спадзе,

Як Божая пчолка у воздусе нудна,

Сонца пачуўшы, працяжна гудзе.

 

Глядзіш і здаецца, што недзе разліта

  Журба у прыродзе па светлай вясне,

Што кветкі пасохлі, жыццё што пражыта,

Што вецер халодны зімою дыхне.

 

А сонца так шчыра, так хораша грэе,

Як бы ў вуцеху нам хоча сказаць,

Што зімка ніколі жыцця не здалее,

Што новай вясною лісты зашумяць!

 

Апошняя ласка ў апошнім зіянні

Свеціць так згодна, так міла з гары,

Як тая усмешка ў гадзіну расстання

  На свежым, панадным дзявочым твары.

 

[1911]


[1911]

Тэкст падаецца паводле выдання: Колас, Я. Збор твораў: у 20 т. Т. 2 : Вершы 1911―1938