Апошні разочак з-за хмар вадзяністых
Сонца зірнула прыветным лучом,
Сагрэла галоўкі дзярэўцаў бязлістых,
Дол асвяціла, наліты дажджом.
Ціха, так ціха, што выказаць трудна!
Нават учуеш, як лісцік спадзе,
Як Божая пчолка у воздусе нудна,
Сонца пачуўшы, працяжна гудзе.
Глядзіш і здаецца, што недзе разліта
Журба у прыродзе па светлай вясне,
Што кветкі пасохлі, жыццё што пражыта,
Што вецер халодны зімою дыхне.
А сонца так шчыра, так хораша грэе,
Як бы ў вуцеху нам хоча сказаць,
Што зімка ніколі жыцця не здалее,
Што новай вясною лісты зашумяць!
Апошняя ласка ў апошнім зіянні
Свеціць так згодна, так міла з гары,
Як тая усмешка ў гадзіну расстання
На свежым, панадным дзявочым твары.
[1911]