У бераг высокі, дзе лозы растуць,
За хвалямі хвалі бягуць,
І ўсхліпвае рэчка ў пясках залатых,
Як маці па дзецях сваіх.
І ў беразе вербы злучаюць свой сум
У гэты нярадасны шум.
І неба маркотна, і хмары плывуць,
Іх слёзы на землю цякуць...
Прыбіты вадою на срэбраны гак,
Ляжыць невядомы бядак,
Ваяка-салдацік ад дому ўдалі...
Яму не знайшлося зямлі!
Эх ты, небарака! То, знаць, па табе
Ўсё вецер сумуе ў вярбе,
І рэчка у хвалях-жалобе бяжыць,
І смутак імглісты ляжыць...
Ды рэчка заціхне, і вецер засне,
І ласкаю неба зірне,
І ўсё супачыне, спазнае час свой.
А людзям ці будзе спакой?
20/VIII 1916