Рассеяла сонца, як сейбіт зярняты,
Бліскучыя іскры святла.
А сэрца ж так хоча цяпла,
Утулку і ласкі загубленай хаты.
Імкнецца душа мая ў марах крылатых
Туды, дзе сінеча лягла;
Дзе неба, бы тая хрустальная чаша,
Спадае на бераг зямлі;
Дзе ў сонцы лес песціць камлі;
Дзе гоману поўна кузурак і пташак;
Дзе грэецца поле і рослая паша
І гай выступае ўдалі.
Хачу я прастору і яснасці чыстай,
Я прагну самотных хвілін
Сярод саснякоў, лугавін,
Дзе песні гайдаюцца ў хвалі празрыстай,
Дзе ўсё так спакойна і так урачыста,
А ты разважаеш адзін
І роўным дыханнем пʼеш слодыч спакою,
Адкінуўшы болі турбот,
І марам даеш ты палёт...
Я ў сэрцы вітаю дубы над ракою
І ціхія вёскі, і мілую хвою,
Вітаю цябе, мой народ!
3/IV 1946