Схіляецца дзень к надвячорку,
Ў зняменні стаяць тапалі
І слухаюць песню-гаворку
Арыкаў ташкенцкай зямлі.
А колькі іх тут — і не злічыш,
І мера не мерана ім:
Двор кожны і кут маляўнічы
Ім рады, як дзецям сваім.
Скрозь сетку лісцянай адзежы
Паказвае сонца свой твар,
А я пазіраю на межы,
Дзе захаду грае пажар.
У спёртым паветры заслонай
Звісае над горадам пыл,
А захад — празрыста-чырвоны,
Не жывіць ён хмар — няма сіл.
Сухое узбекскае неба
Скупое на дождж і на гром,
І цешыцца марна не трэба,
Што новы дзень прыйдзе з дажджом,
Што громы душу мне ўзвяселяць
І ўзрадуюць хмары мой зрок:
У чыстай прахладнай купелі
Не ўмыецца заўтра дзянёк.
І я ў засмучэнні і ў болю
Гадаю аб краі сваім,
І шмат бы сказаў, ды даволі:
Мне смутак есць вочы, як дым.
15/VI 1943