Быў час небяспечны, трывожны, —
У дзверы Савецкай зямлі
Ламаліся ворагі, йшлі
На гарады нашы, пожні.
Была іх вялікая сіла,
І моцна сціскалі гужы
Бандыты свае, з-за мяжы
І нам рыхтавалі магілы.
А мы знемагалі ў нястачы,
А мы былі ў сціску, бядзе,
І нам дапамогі — нідзе,
Нас голад гнуў, холад лядачы.
Ды клікнуў кліч Ленін: «Да зброі!
На варту зямлі і свабод!
На ворага дружна ў паход!
Саветы ратуйце, героі!»
І голас пранёсся, як бура,
Па ўзгорʼях, па гмахах раўнін,
І рушыў народ, як адзін,
І ворагу справіў хаўтуры.
З тых часаў мінула шмат годаў.
Рэспублікі нашы — скала,
А сілу ім дружба дала —
Зʼяднанасць савецкіх народаў.
І я сёння — горды, шчаслівы
За нашу зʼяднанасць, сямʼю.
Радзіму да сэрца тулю
І сказ ёй прыношу зычлівы.
Народы вялікай краіны,
Што селі ў пачэсным куце!
Няхай наша дружба цвіце,
Каб сонцам ірдзелі пуціны.
21/Х 1937