Што за ноч! Што за ціш!
Змоўклі травы, краскі.
Усплыў месячык на ўзвыш
Баяць свету казкі.
Неба слухае той сказ,
Хмаркі не схіснуцца,
Толькі зоркі раз-параз
Ціха усміхнуцца,
Каб сказальніка свайго
Пахваліць як трэба,
Нават знічкі ў чэсць яго
Асвятляюць неба.
А ён, смутны вартаўнік
Цёмных шатаў ночы,
Засаромеўся, і знік
Бляск яго сірочы,
Знік у рунях і ў шаўкох
Хмарачак маўклівых,
І гусцей на землю злёг.
Гэты змрок імглівы.
1922