Павесіў паэт сваю музу на плоце.
– Ну, муза, прыляж!
Не тромкне мой палец па звонкаму дроце,
Не тромкне, шабаш!
Даволі блукалі з табою па свеце –
Свет жорстак і глух.
Над сонню балотнай мітусіцца смецце
І прокіслі дух.
Засні ж, мая муза, у холадзе жвіру,
Надоўга засні!.. –
І муза заснула, і змоўкла там ліра –
І згаслі агні.
Пад плотам пахована муза паэта,
А сам дзе паэт?
Спявае з другою, ці ж дзіва нам гэта?
Такі ўжо наш свет.
Над долам, дзе схована бедная муза,
Шапоча вярба
Ды грэе на сонцы брудастае пуза
Хаўроння раба.
1925