З падслуханага
— Дзеду, дзеду! Ці ты дома?
— Ну, чаго?
— Каня забралі!
— Хто забраў?
— Ну, хто? Вядома:
Батракі у двор загналі!
— Як, загналі?
— Ды так, проста:
Ўзялі палку і паперлі!
— Бадай вас ўзяла кароста,
Бадай вы былі памерлі!
Скуль забралі?
— Ну, скуль: з жыта!
— Вы ж, гады, чаго глядзелі?
Драць вас трэба, біць і — квіта!
Ух! Вы сэрца мне адʼелі!
Пан, нябось, не падаруе:
Скуру злупіць за патраву!..
Дзед Яноль на двор вандруе
І анучу пхне ў халяву,
Бярэ палку і дыбае,
На хаду капшук вымае
І кладзе зноў да кішэні.
— Ну, паехаў рубель з хаты!..
Кур заярыў дзед ў ячмені,
Нос уцёр ён свой кірпаты
Ды йдзе к пану на дзядзінец,
Нібы пана ён не бачыць.
— Калі пан наш не злачынец
І з вялікіх паноў, значыць, —
Дзед з сабою размаўляе,
Каб чутно было і пану,—
Дык патрава — рэч пустая.
«Аддаць, — скажа,— каня Яну!»
І аддасць, не скажа слоўка.
А як ён крыві нячыстай,
Так, прыблуда-калатоўка, —
Піш, Яноль, к бабуні лі́сты!
Абдзярэ, брат, не даруе,
Лясне твой рубель сягоння.
Пан размову гэту чуе:
— Беж да дʼябла свэго коня!
[1921]