Навальніцы няма, навальніца сышла,
Хмары далей паціснулі ў свет,
І страхлівая цьма, дажджаная імгла
Разам з ёю пайшлі ў адзін след.
Хоць грыміць яшчэ гром і зямельку трасе,
Хоць маланка жахліва гарыць,
Над раўком-капяжом ў пакатай страсе,
Як сляза, яшчэ кропля дрыжыць, —
Але глухне раскат, і маланка радзей
Палыхае ў гняўлівых клубках...
Заспакойся ж, мой брат, і глядзі весялей,
Бо смяецца ўжо сонца ў палях!
1921