Выйшла з халоднай пасцелі зямля,
Нібы́ пасля цяжкай хваробы.
Поле пустое, сырая ралля —
Ніякай украсы, аздобы.
Снегам прымяты галінкі хваін
На ўскрайку знямелых палеткаў.
Прэлае лісце сярод раўчавін —
Бяздушнай зімы недаедкі.
Сям-там засохлых раслін цыбуры
Схіліліся мёртва над долам.
Ходзяць па полі сіроты-вятры,
К зямлі прыпадаючы чолам.
Шэпчуць ёй ціха: «Не плач, не тужы —
Мінула тваё амярцвенне!
Сонца развее дыханне імжы
І новае вытча адзенне,
Рунню засцеле гмах шэры палёў,
Акрые шаўкамі даліны.
Будзеш мець выгляд, зямелька, ты зноў
Вясёлай красуні-дзяўчыны».
27/ІІІ 1938