Пажадаю, сябры-песняры,
Каб чарніла вы літры па тры
Улілі ў свае творы,
Ды каб іх чытаў чытачоў мільён,
Ды не так, як лякарства на сон
На бяссонніцу хворы.
Каб гужом паплылі вашы драмы
У кіно, тэатральныя брамы,—
Як зярно для памолу,
Каб, зірнуўшы на іх, рэжысёр
Бок важнецка рукою падпёр,
Распачаў сваю школу.
Каб да самай да позняй начы
Мелі ўцеху ад іх гледачы
І сказалі б: «Харошы».
Каб набілі за вечар няўзнак
Гледачы нашы — кончу я так —
Мазалі на ладошы.
26/ХІІ 1937