Азірнёмся, Пятруська, назад –
Колькі кветак пасохла ў пракосе!
І чаго, эх, чаго толькі, брат,
Перажыць, перачуць не прыйшлося!
Адшукаць бы свіронак нам той,
Дзе хаваюцца думкі-ўспаміны
Ды з прастэчай зычлівай, святой
Размяркованы часы-хвіліны,
Але іх так багата, браток,
Што не злічыш усіх па парадку,
Як, напрыклад, Вусцянскі грудок,
І Ляўкі, і Ташкент на астатку.
Толькі ж сіла, Пятрусь мой, не ў тым,
Каб прыгадваць, трывожыць былое,
А далей быць, як быў, маладым
І таптаць усё нізкае, злое!
Новы засеў, заўваж, немалы, –
Узрасціць, даглядзець яго, друга.
А з заморскай брыдоснай імглы
Шчэрыць зубы сусветны хапуга.
Ды пры гэтым яшчэ, абармот,
Шуму робіць аб атамных бомбах.
Выкідайся ты, містэр, за плот
Ці згнівай у сваіх катакомбах!
Дык закасвай, Пятрусь, рукавы –
Папацець яшчэ трэба нямала,
Каб на голас прызыўны, жывы
Песня дружбы, як гром, бушавала!
8/VI 1955