Цэлы век я ўсё страдаю,
Шчасця я не бачу,
Сваё жыцце праклінаю,
Цёнгле горка плачу.
Жаль агорне, нудна стане,
Сяду і заплачу:
Калі ж тое шчасце гляне?
Дзе яго убачу?
Палюбіў адну дзяўчыну,
Ўспомню — і заплачу;
Ажаніўся і чупрыну
Ўсю сваю я страчу.
Жонка лупіць качаргою,
Вось чаго я плачу,
За лоб чэпіцца рукою,
Чаму ж чуб не трачу?
Той смяецца, той спявае,
А я толькі плачу.
Праваліся, доля злая!
Чорт табе ў прыдачу.
Ох, як многа за слязамі
Часу я патрачу!
Гэта ўспомню я часамі
Ды ізноў заплачу.
[1898]