Замест павіншавання з 5-ю гадавінаю
Я помню ноч адну ў дарозе:
Глухота, ціш,
І дол і ўзвыш
Ляжалі ў цемрадзі — імжы.
На цёмных ростанях — крыжы,
Бяроза боязна к бярозе
Тулілася ў нямой трывозе,
Лес — у затоенай пагрозе,
І зданню куст быў на мяжы.
Мяне сачылі ўсюды страхі —
Малы я. Цьма,
І зор няма,
І хоць бы голас дзе жывы,
Апроч тых посвістаў савы!
Ляжаць зацята-нема гмахі.
Я чую здушаныя ахі,
І робяць нейкія замахі
Унь тыя цёмныя равы!
Іду гасцінцам між прысады.
Ох, страшна мне
У цішыне!
І раптам — блісь агонь здалёк!
З душы апаў страхоцця мрок,
І зніклі чары чорнай здрады
І шэпты варожай нарады:
Мне песню сонечнай прынады
Спявае ў цьме той аганёк!
Гары ж і «Полымем» чырвоным
Шугні, агонь,
І цемрадзь-сонь
Развей, згані ад краю ў край,
Іскрыся іскрамі, палай!
Нясі святло і тым загонам,
ІІІто засталіся за кардонам,
Дзе брат мой стогне пад прыгонам,
І шлях яму ты асвятляй!
[1926]