Ходзіць вецер па даліне,
Ходзіць, павявае
Ды пра радасць мне, дзяўчыне,
Песні напявае.
Разаслаліся шырока
Ветлыя дарогі,
Я ступаю смелым крокам
Без тугі, трывогі.
Выйду, гляну я на поле,
Гляну — усміхнуся:
— Дзе ж такое ёсць раздолле
Для цябе, Гануся?
Зняты межы — знак варожы,
Гмахі — задзівіцца!
Ой ты, поле! Як прыгожа
Ты ў калгаснай світцы!
Дзе ліхое беззямелле —
Гора бацькі, дзеда?
Разам з панскім пустазеллем
Знішчана без следу.
Скасавалі вашу ролю,
Вузкія загоны:
Не прытуліце вы болей
Слёз, нуды, праклёну.
Носіць поле гоман новы —
Жыта жнуць жняяркі,
Рэжа скібы вол сталёвы
Бальшавіцкай маркі.
І гамоняць нашы нівы
Буйным ураджаем.
Ходзіць ён, дружок зычлівы,
Па Савецкім краі!
Хай лепш ворагі-зладзюгі
Не ўчыняюць ліха, здрады, —
Не, не вернуць іх патугі
Праклятага ладу!
*
Ходзіць вецер далінаю,
Ходзіць каля гаю.
І я вольнай пуцінаю
Іду, дзе жадаю.
Расчынілі мне гасцінна
Ясныя дарогі —
Ідзі ўперад несупынна:
Зняты ўсе парогі.
Я — камбайнер, трактарыстка,
Кіраўнік брыгады,
Я — пілот, парашутыстка,
І мне ўсюды рады.
Я — дырэктар на заводзе,
Аграном, вучоны...
Ці было калі ў народзе
Столькі нам разгону?
І ў сямʼі мне воля вее:
Без царквы, без Бога
Сама выберу сабе я
Друга дарагога.
Дзе ж так вольна ў свеце жыці?
Ці ж не радасць гэта?
Як жа край свой не любіці,
Родны край Саветаў!
[1937]