БЕЛАРУСКАЯ ПАЛІЧКА

Нявесела ў хаце,

Трывожна ў сяле.

Ні хлеба, ні солі

Няма на стале.

І татку забралі

У войска паны,

А дзеці — іх трое —

Пры матцы адны.

І што цяпер будзе? —

        Гадае Пятрок.

Яму ж ужо стукнуў

Дзевяты гадок.

Пара б і вучыцца,

Дык школы няма,

І панскія школы

Не вучаць дарма.

Няма ў што адзецца,

Плаціць няма чым.

І кружацца мыслі,

        Як мухі, над ім.

А гляне на ногі

Пятрок на свае —

І лыка на лапці

І то нестае.

Надраў бы, каб можна,

Лазовай кары —

Лясы ж і балоты

У панскім двары.

А бацька ваюе...

        За што? За каго?

Ці ўбачыць жывога

Ён татку свайго?

На сэрца кладзецца

Дум горкіх цяжар.

Але ён у хаце

Адзін гаспадар.

  *

З вайны ідуць весці

Панам не пад густ.

І Бэк і Рыдз-Сміглы

        Пашыліся ў куст.

Пабег пан Масціцкі,

Складкоўскі-Славой

За ім пакаціўся,

Як голы навой.

Забегала панства,

Графы і князі,—

Адно толькі чуеш

Каманду: «Вязі!»

Бягуць, уцякаюць,

        Аж пяты бразджаць.

І рушыла раптам

Чырвоная раць!

Сталёвая лава,

Як гром, ураган, —

За танкамі танкі,

Бы хмар караван.

Імкнуць, як разводдзе,

Як морскі прыбой.

Змятаюць вяльможных

        Савецкай мятлой.

Народ высыпае

З пагорбленых хат:

— Ох, сіла ж якая!

— Ох, колькі ж гармат!

Рабочыя рукі

Кавалі яе

Для яснае долі,

Для волі свае.

І гэтую волю

        Прыносіць сюды

На сцягах савецкіх

Танкіст малады.

Выходзіць насустрач

Дзяўчат чарада.

Байцы і сяляне —

Адна грамада.

Пятрок пазірае,

Не верыць вачам.

Байцы, камандзіры!

        Вы родныя нам!

Глядзіць, з-за узгорка —

І хто ж гэты хват? —

Ідзе басаногі

Ваяка-салдат.

А боты ўрачыста

Нясе на плячах.

Шынелька — жаль глянуць,

Кіёк у руках.

Бліжэй падыходзіць,

        Гукае здалёк:

—Збавіцелям слава!..

Дзень добры, сынок!

—То ж бацька мой, татка!

Як крыкне Пятрук.

І сына цалуе

Ваяка Паўлюк.

— Даволі пакуты!

Згінь, панская мразь! —

І канфедэратку

        Ён вобземлю — бразь!