Разышліся мы у трывожны час
Пад напевы сірэн і матораў.
Ясны летні дзень плыў на захад, гас,
А наступны прарочыў нам гора.
Падымаўся дым. Грозны бляск, як кроў,
Слуп агністы выводзіў за хмары.
Пад павевамі гразавых вятроў
Горад тлеў у злавесным пажары.
Я на ўсход пайшоў, ты ж павёў свой шлях
Па знаёмай мясціне ступою.
Развіталіся, і сляза ў вачах
Заблішчала тужлівай расою.
І не знаем мы адзін аб адным
Нічагусенькі, дружа зычлівы!
Як салодак мне родных хатак дым,
Араматы лясоў нашых, нівы!
Як бы я хацеў паглядзець, зірнуць
На чароўныя родныя гоні,
І паветрам іх яшчэ раз дыхнуць,
І да іх прыхіліць свае скроні!
І не будзе мне ні на момант-міг
Ні спакою, ні радасці, браце,
Покі вораг злы, зграя псоў чужых,
Чыніць ліха-бяду ў нашай хаце.
Ды дзе б ты ні быў, што б ні стала з табой,
Помні толькі адно, мілы дружа:
Падымай народ, кліч, вядзі на бой,
Няхай ворага душыць, як вужа.
Каб пазнаў, адчуў, як наш гнеў вялік,
Як мы любім свой край і свабоду,
Каб навекі смерць там знайшоў гвалтаўнік
І каб нам больш не знаць яго зроду.
19/VII 1941