Жаль і крыўда разбірае,
Горач сэрца разʼядае,
І бунтуе кроў,
Што над роднаю старонкай
Вісне ночы змрок пялёнкай,
Вісне ад вякоў;
Што няма парадку, ладу,
Што ў хвасце другіх мы, ззаду,
Без дарогі йдзём;
Што чужы грэх выкупляем.
За каго ж мы, запытаем,
Цяжкі крыж нясём?
.................................
Непрытульна дзе і цёмна
І дзе смерці ўзмах агромны,
Першыя мы там.
Дзе найгоршыя дарогі,
Дзе штогод растуць астрогі, —
Перша месца — нам.
А ў чым можна пахваліцца,
Пазайздросціць, падзівіцца,
Там нас не шукай.
Асмеяны і абдзёрты,
Ва ўсім добрым ўзад адцёрты
Ты, наш родны край.
[1913]