Ідуць за падзеяй падзеі,
За годам праходзяць гады.
Зірнеш на сябе, дабрадзеі, —
Эх, дзе ж ён, твой час малады?!
Глядзіш — насядаюць маршчыны,
У вусах блішчыць сівізна...
Калі, ну калі вы, часіны,
Зрабілі старога з блазна́?
Няма тае лёгкасці, спрыту,
Бурчыш, асуджаеш грахі:
Гарэзнасць свая ўжо забыта,
Цішэеш, як вечар глухі.
Звычайная, простая зʼява,
Закон адзінакі для ўсіх,
А ў люстра зірнеш — нецікава,
Няўзнак засумуеш на міг.
Ды чорт яе, з той сівізною:
Хай лысіна свеціць, як блін,
Ты ж клыгай старэцкай ступою,
А думай — мне дваццаць адзін!
13/ХІІ 1936