Сонца заходзіць. Сумныя цені
Ціха злятаюць з гары;
Хмаркі паволі ідуць ў аддаленне,
Злітыя бляскам зары.
Шум заціхае. З мрокам вячорным
Смутак прыносіцца, жаль.
Дух чалавека, дух непакорны
Рвецца ў прывольную даль...
Сам я не знаю, чаму вечарамі
Так непрытульна ў душы
Ў момант той часу, як над палямі
Цені кладуцца ў цішы;
Як замірае дзень за гарою
Ў бляску апошніх лучоў,
Як непрыкметна ноч над зямлёю
Свой апускае пакроў.
Сумна на сэрцы, так сіратліва,
Як бы замерла што там...
Дзень дагарэўшы, ціш баязліва,
Што вы гаворыце нам?
Мінск,
[23/ІІІ 1910]