І сяброў, здаецца, многа,
І знаёмых шмат.
Прыйдзе ж ліха, дык нікога,
Хто б табе быў рад,
Хто б наведаў, ды не «суха»,
Але з каньячком,
Што ўздымае сілы духа,
Спаць кладзе нічком.
А заснеш, і «роі» меней,
Што наспіш, то – плюс.
Дзе рэдактар той, што жменяй
Сыпле твораў стус?
Прыяцёлкі мае міма
У свой бок ідуць.
Дзе спагада мая, Сіма?
Не відаць, не чуць.
Мне абрыдла слухаць слова –
Ненавісны «хрып».
Дзе, пытаюся сурова,
Дзе Пястрак Піліп?
Дзе сладкавасць наша, Эдзі?
Дзе Ілья? Аркадзь?
Пішуць, спяць сябры, суседзі,
Адна ціша, гладзь.
3/V 1946