Праз астрожны двор закрыты
Два людцы маўчком ідуць,
З тоўстых дошак спешна збіты
Цесны гроб яны нясуць.
І не звоняць, не спяваюць,
Нікагутка не відно.
Два плячы той гроб трымаюць,
Бы й не гроб, а бервяно.
Арыштант! Сярод дарогі
Сам сабе ты адзваніў:
Кайданамі твае ногі
Суд «ласкавы» надзяліў.
Арыштант! Яшчэ ты ўчора
Сам сябе і адмаліў,
У гроб цесны сваё гора
Ты глыбока палажыў.
Арыштант! І ў роднай хаце
Жыць з сямʼёю не далі.
Месца й там табе не хваціць,
Як не стала на зямлі.
А сканаў ты, як сабака.
Знаць не будуць сваякі,
Як пражыў ты, небарака,
Перадсмертныя дзянькі!
Арыштант! Цябе зарыюць,
Не заплачуць над табой,
Хіба мо ваўкі завыюць
У Піліпаўку зімой.
Арыштант! Твае магілы
Крыж не будзе вартаваць,
Адзін вецер свае крылы
Над ёй будзе разнімаць,
Калі ўвосень раззлуецца
І памчыцца ў свет гуляць.
З языка не раз сарвецца:
– Хтось павесіўся, відаць!
Арыштант! Не будуць дзеткі
Знаць, дзе татка іх спачыў,
Бо не будзе і заметкі,
Дзе ты костачкі злажыў.
21/І 1909