* * *
Шорхае варожа,
Шворыцца, бы злодзей —
Ходзіць не здарма!
Цьма мяне трывожыць,
Ліха на паходзе —
Ліху імя — цьма.
З хмар навіслых восень
Ніці дажджу смыча
І прадзе, прадзе!
Хоць бы неба просень,
Хоць бы цень аблічча,
Хоць бы голас дзе.
Так, завязан вузел...
Кім? чыёй рукою?
Чый то пасланец?
Звялі травы ў лузе,
А ноч грозіць цьмою,
Калі ж ёй канец?
1925