БЕЛАРУСКАЯ ПАЛІЧКА

Каля Купалавай пасады

Упёрся топаль у вароты.

І думаў Янка, як даць рады,

Каб не было яму згрызотаў.

Пад тапалёваю паветкай

Ляжалі градкі, ззялі ружы.

Расціў на клумбах Янка кветкі,

Пясняр наш дбалы і дасужы.

«А топаль грузны і гузасты,

        І жыць яму, як бачна, мала:

Яму даўно ўжо гадоў за́ сто», —

Так разважаў з сабой Купала.

І страх часамі браў паэта,

Што вецер дрэва ў сад паваліць

І будзе кветкам песня спета

У шуме-громе смертнай хвалі.

І вось прыйшлі дні злой навалы:

Асірацелі паркі, плошчы,

Згарэлі сад і дом Купалы,

        І сам ён — блізкі нам — нябожчык.

І Мінск, як труп, адны руіны,

Дзе ў мёртвых сценах вецер свішча.

А топаль, волат-сіраціна,

Стаіць на варце папялішча.

Ды горад мы з руін падымем,

Успыхне радасць зноў над краем,

І песняра святое імя

Навекі ў сэрцы захаваем.