Вясна, вясна, – цябе ўстрачаем, –
Я ў партызанцы трэці год.
О, колькі жаху і адчаю
Убачыў я і мой народ?!
Куды ні глянеш, – шыбеніцы, –
Зямліца спухла ад магіл...
Адзін чужынец «весяліцца», –
Рабуе край з усенькіх сіл.
Рабуе край, к сабе на рабства
Вывозіць наш савецкі люд.
А колькі, колькі, колькі гадства
Яшчэ псычыць наўкол у нас тут.
Хаця і трэцюю вясніцу
Ўстрачаю я ў такой бядзе,
Ды, колькі змогі, буду біцца,
Каб не гуляў кат больш нідзе.
Каб кліка Гітлера-звяругі
Не падняла больш галавы...
Наказы Сталіна, як друга,
Натхненнем будуць заўсягды.
1944