Мчацца коні. Дзын-дзын-дзын!
Гучна звон нясецца
І далёка між раўнін
Ціхім жалем льецца.
Ціхне, глухне гэты звон,
Ўскочыўшы ў гаёчак,
Замірае, моўкне ён,
Кволы галасочак.
Вось і тройкі не відаць,
Знікла за гарою,
І званочка не чуваць
Плачу пад дугою.
Толькі пыл трубой курыць
Над дарогай бітай,
Поле ціхае маўчыць
Сіратой забытай.
І пытае ціш яго
Поглядам, здаецца:
Хто праехаў і чаго
І куды нясецца?
І не будзе знаць, стралой
Куды тройка скача,
І званочак пад дугой
Чаго ціха плача.
9/VI 1910