Дрот на слупе гучна звоніць.
Слуп сакоча і дрыжыць...
Эх, аб чым, аб чым гамоніць
Гэта кованая ніць,
Што сталёваю асновай
Абвіла зямлі канцы?
Што сваёю звонкай мовай
Кажуць гэтыя ганцы?
І якія весткі людзям,
Краю нашаму нясуць?
Ці мы будзем ці не будзем
Пад чужынцам шыі гнуць?
Ці ўздужае стаць на ногі
У прах знішчаны наш край?
Сець сталёва ўздоўж дарогі!
Ты адказ мне ясны дай!..
Дрот гудзе, звініць, сакоча.
Слуп за слупам ўдаль бяжыць.
Доля горкая, сіроча,
Як і тая даль маўчыць.
І навісла зноў без шуму
Нерухомая імгла,
І цяжэрная задума
Над балотамі лягла.
1919