На століку маім ляжаць паперы,
Чарнільніца, як мачыха, стаіць...
А мне так хочацца зірнуць за дзверы,
На двор пайсці ды неба даль праверыць,
Агледзець хмар каралавую ніць.
Люблю я іх, люблю іх узнікненне
І вольны рух па сонечным шляху,
Іх шпаркі рост, купчастае адзенне,
Люблю глядзець, як неба сутарэнне
Узносіць іх кудлатую страху.
Чарнільніца мая глядзіць з дакорам
І думае, напэўна: «Ох, гультай!»
А я тады адказваю з пакорай:
«Я толькі пакурыць, вярнуся скора,
Хвіліначку, галубка, пачакай!»
І я за дзверы шусь! — І я на волі.
Такі табе навокала прастор!
Кучматы лес, утульны луг і поле...
Гляджу, што дзеецца ў блакітным доле,
І бачу — хмара ціснецца на бор.
Іду ў лясок сачыць за хмарай гэтай.
Між сосен двух калышацца гамак.
І чую я — гром глуха грымнуў дзе-та.
Я ў гамаку, — пʼю чары, слодыч лета, —
Чарнільніца ж мне кажа там: — Лайдак!
17/ІХ 1939