Разам з Першым маем
Выйду я ў прасторы,
На шырокі гмах.
Зноў я з родным краем,
Край мне шмат гаворыць
Аб нядаўніх днях.
Адшумелі буры,
Адгрымелі громы
І сталёвы град.
Пазіраюць хмура
Дзеравяк разломы
І руіны хат.
Свежы яшчэ раны,
Яшчэ востры болі,
Жаль яшчэ глыбок,
Ды сплылі туманы
Чорных дзён няволі,
І развеян мрок.
Выгнан вораг люты,
Орды яго біты,
Змешаны з зямлёй;
Гадавай атрутай
Сам ён, гад, умыты —
Кроўю чорнай, злой.
Слава яго — смецце,
У магілу крокі,
Як ліхой чумы.
І ці быў на свеце
Подзвіг больш высокі,
Што явілі мы!
Аб ім сведчаць горы
Крыма і Каўказа
І крутых Карпат;
Пра яго гутораць
Блёсткамі алмаза
Рэкі, вадаспад.
Сталінград і Вена!
Віцебск і Варшава!
Орша і Берлін!
Не паўстане з тлену
Вырадак крывавы,
Кінуты пад тын.
І ляціць за Одэр
Вецер свежы, чысты,
Як вясенні шум.
У ім волі водар
І вянкі-маністы
Светлых, ясных дум.
Чынна шумяць хвоі
Пышнаю каронай,
І пяюць яны:
«Слава вам, героі,
Арміі Чырвонай
Волаты-сыны!»
27/IV 1945