Пытаў ручаёчак
Сірату-вярбіну,
Што над ім стаяла,
Знізіўшы галіны,
Да вады галоўку
Звесіўшы самотна,
Ды з паўднёвым ветрам
Зюкала журботна:
«Адкажы мне, вербачка,
Адкажы мне, мілая,
Чаго ты ўсё смуцішся,
Журышся, пахілая?
Без пары, без восені
З галавы-каронанькі
Ты раняеш лісцейка,
Свой убор зялёненькі?
І аб чым так жаласна
З ветрыкам шапочаш ты,
Бы стаміцца-згрызціся
Хочаш ты знарочыста?
Кудры твае пышныя
Жоўкнуць, высякаюцца,
А лісточкі кволыя
Па зямлі качаюцца.
Адкажы мне, вербачка,
Адкажы мне, мілая,
Чаго зажурылася,
Смутная, знясілая?»
Зашумела ціха,
Жаласна вярбіна:
«Горка мне, мой любы,
Горка сіраціне.
Цяжка маім ножкам —
Цісне іх каменне,
А твая вадзіца
Зрэзала карэнне,
Грунт мой пад нагамі
Зрыла-раскапала,
Сокі майго сэрца
Ўсе яна забрала.
Моладасць сваю я
Марна загубіла...
Ой, нашто ж так шчыра
Я цябе любіла?!»
2/IV 1910