Пусты ўлетку нашы сёлы:
Ўсе на полі за сярпом,
Толькі дзетак крык вясёлы
Льецца ў вуліцах руччом.
Вецер кудры іх цалуе,
Мые дождж іх бледны твар;
З імі сонейка жартуе
І цяпло ім шле, як дар.
У адных кашульках рваных,
Гразь на шчочках і нагах:
Колькі дзетак змардаваных
У родных вёсках і кутах!
Забаўляюцца ў пясочку,
Бʼюцца, годзяцца не раз.
Рады чэрстваму кусочку
Дзеткі бедныя у нас.
Не салодка й ім жывецца!
Сохнуць дзеткі, як трава.
Гэтак з роду тут вядзецца,
Так гадуецца дзятва.
1906–1907