epub
 
падключыць
слоўнікі

Якуб Колас

Вясною

Вясенняе неба, таполі

І свежае лісце на іх.

А сэрца маё, як ніколі,

Імкнецца да гоней сваіх.

 

Тут ціха, спакойна, утульна,

І песціцца ў сонцы платан,

І лашчыцца вецер разгульны,

Шырокі, як Узбекістан.

 

А ў роднай маёй Беларусі

        Снуюцца нядоля, бяда,

Пакутуе люд наш у скрусе,

І хлеб яго — сок, лебяда.

Я знаю — вядзе там чужынец,

Нямецкая погань, свой рэй,

А дзеці глядзяць на гасцінец,

Чакаюць — прыходзьце хутчэй!

 

Ох, многа там гора, пакуты,

Ды ведай жа, край родны мой:

Няхай буду бедны, разуты,

        Абы мне быць толькі з табой;

 

Была б толькі воля, пазбыць бы

Драпежнікаў дзікай арды.

Эх, Нёман мой, Свіслач і Віцьба,

Пазнаў бы я радасць тады!

 

Няхай жа расступіцца поле,

Фашысцкую твань праглыне!..

Вясенняе неба, таполі...

Ой, снішся, край родны, ты мне!

 

20/IV 1942


20.04.1942

Тэкст падаецца паводле выдання: Якуб Колас. Т. 3 : Вершы, 1939―1945