Багачы і панства,
Нашы «дабрадзеі»!
Мы на суд вас клічам,
Каты вы, зладзеі!
І на грозных межах
Часаў пераходных
Смела вас пытаем,
Прагных і нягодных:
«Чыімі рукамі
Вы дабро збіралі?
На чые вы слёзы
Дабрабыт куплялі?
І за што, скажэце,
Палкамі нас білі,
Секлі-катавалі,
Голадам марылі?
Ласкаю ж чыёю
І з чые вы працы
Замкі збудавалі,
Пышныя палацы?
Ўсё ад нас забралі,
А што нам далі вы?
Чые нудна ў полі
Так марнеюць нівы?
Вузенькаю ніццю
Чые йдуць палоскі?
У чыім то жыце
Многа так бярозкі?
Каму адвялі вы
Пусташы, каменне?
Хто з свайго засеву
Не збярэ насення?
Чые гумны, хаты
Гнуцца сіратою?
Чые слёзы льюцца
Кожнаю парою?
І чыя скацінка
Сохне ў пустым полі?
І як гаспадар той
Гіне у няволі?
Чыя песня-скарга
У неба йдзе дакорам,
К месяцу, і сонцу,
І к далёкім зорам?»
Багачы, і панства,
І ўсе вы брадзягі!
Ўбок з дарогі, каты!
Бойцеся сярмягі!
Ўжо даўно вяроўкі
Вас, паны, чакаюць,
І па вас асіны
Слёзы праліваюць.
[1906]