Стары галодны воўк выйшаў з лесу на поле. На полі хадзілі авечкі. Пастух спаў. Выбраў воўк самага большага барана-рагаля, скраўся, схапіў яго і кажа:
– Баран, баран! Я цябе зʼем.
– Што ж! — кажа баран. — Такая мая доля. Але каб не мучыцца мне доўга, ды і табе каб не ламаць зубы аб мае косці, стань у лагчынцы і разяў рот, а я ўзбягу на горачку, разганюся і ўскочу табе ў рот цалкам.
Стаў воўк у лагчынцы, разявіў рот.
А баран узбег на горку, разагнаўся і — трах воўка па галаве! Аж іскры пасыпаліся з вачэй у воўка, свету ён не ўзбачыў. Перакуліўся разы два і пабег у лес.
Бяжыць воўк, бачыць — на балоце конь ходзіць.
–Конь, конь! Я цябе зʼем.
–Што ж! — кажа конь. — Такая мая доля. Толькі ж ты здымі з маіх ног падковы, каб не ламаць табе зубы аб іх.
Нагнуўся воўк, каб скінуць падковы, а конь як дасць яму капытом у зубы! Перакуліўся воўк ды ходу!
Падбягае воўк да рэчкі. На беразе гусі пасвяцца.
–Гусі, гусі! Я вас зʼем.
–Што ж! — адказваюць гусі. — Еш. Але ў нас такі звычай ёсць, каб перад смерцю нам пайгралі. Пайграй наўперад нам, а мы паскачам.
Сеў воўк на купіну, закінуў галаву і давай выць. А гусі крыллямі — лапу-лапу! Узняліся і паляцелі. Злез воўк з купіны, правёў гусей вачамі і пасунуўся далей. Падыходзіць ён пад вёску. Каля вёскі быў хвойнік. У хвойніку свіння рылася.
–Свіння, свіння! Я цябе зʼем.
–Што ж! — кажа свіння.— Еш, але пусці ты мяне пакарміць маіх дзетак.
–А ты прыйдзеш?
–Прыйду.
Пайшла свіння, пакарміла сваіх дзетак ды ідзе назад. А воўк чакае яе.
– Вось што, — кажа свіння, — я вельмі грэшная. Ці не паспавядаў бы ты мяне перад смерцю.
– Што ж, гэта можна, — згаджаецца воўк.
А ў хвойніку сяляне бульбу на зіму ў капцы ссыпалі. Было тут шмат ям. Пасадзіла свіння воўка на салому каля ямы. А воўк палажыў ёй на галаву лапу ды пытае:
– Ты ў агарод лазіла?
–Лазіла, — кажа свіння.
–Чужое дабро крала?
–Ох, крала.
–Малых свіней крыўдзіла?
–Чаму ж не, крыўдзіла.
–Ой, свіння, свіння! Шмат грахоў на табе. За гэтыя грахі… — не дакончыў воўк казання казаць. Як штурхане яго свіння лычам!
Перакуліўся на спіну воўк і – гоп у яму! Сядзіць ён у яме і галосіць:
–Ці я той хапун, што бараноў цалкам глытаў?! Аў-у-у!
–Ці я той каваль, што каня каваў?! Аў-у-у!
—Ці я той музыка, што гусям граў?! Аў-у!
–Ці я той поп, што свінню спавядаў? Аў-у! Аў-у!
Прыбеглі людзі і забілі воўка.
[1906–1907, 1928]