Грудок удалы я сабе абраў,
І часта ў вольныя часіны
Саджуся там каля хваіны,
Гляджу ды слухаю навіны,
Пʼючы мяды лясоў і пахі траў.
Не славіцца багаццем мой грудок,
Але ён просты і адкрыты,
Сіўцом, чаборыкам спавіты,
Дзе пчолкі звоняць самавіта,
Збіраючы па кропельцы мядок.
Гваздзічка белая рассыпана вакол –
Нібы махрыстыя сняжынкі
Ляглі на тонкія націнкі,
Прыгнуўшы кволыя раслінкі,
Аздобіўшы пясчаны гэты дол.
З грудка відаць прыгожы краявід,
У ткань атулены сінечы.
Унь гурт дубоў шыракаплечых —
Стаяць, нібы на нейкім вечы,
І сонейка узносяць на свой шчыт.
А там лугі па Свіслачы ляглі
З іх купамі лазы, алешын,
І астраўкі, і пустак плешы,
Дзе сіняваты шоўк развешан,
Што выткалі ім подыхі зямлі.
А па лугах паходжваюць буслы,
Сурдут надзеўшы чарнапёры;
Агледзяць ніз і касагоры,
Як землямеры-рэвізоры
Ці нейкія важнецкія паслы.
Брыльянтамі паблісквае раса —
Сляды, дзе пройдзе паляўнічы,
Шукаючы ў тым лузе дзічы.
І колькі радасці ў абліччы,
Калі ён спойме часам бекаса!
З грудка мне ўсё відаць і ўсё чутно:
І трактар дзесь з-за Балачанкі,
І гром сталёвае крыланкі,
І спеў дзявочы з Беразянкі, —
А неба ўсцяж — блакітнае акно.
З свайго ж грудка ў засушлівыя дні
Гляджу ў акно гэта на хмары
І пападаю пад іх чары:
Вачэй не зводжу з іх гушчары,
Дзе гром грыміць і ўспыхваюць агні.
Цяпер жыву ад Вусця я ўдалі,
Сяджу між кніг, чарніл, паперы.
На думкі прыйдуць лес і зверы,
Грыбы і рыба на вячэру,
Прастор і скарб калгаснае зямлі.
А з думак тых звіваецца вянок;
У ім цяплынь і голас лета,
І дол, праменнямі сагрэты,
І мары мірныя паэта —
То дар табе, Вусцянскі мой грудок!
18/Х 1938